Dana bueltaka dabil,

Nire burua bueltaka,

Ez dakit zer pentsatu,

Dana ondo edo txarto badabil

Ezer gertatu ez balitz bezala egiten dut,

Axola ez balitz bezala

Baina egia esanda mintzen nau

Min ematen dit pentzatzeak

Noiz bait dena amaituko dela

Berriz ere bi ezezagun

 izango garela

Oroitzapen politekin 

Ez dakit zer egin

Negar egin

Barre egin 

Ez dakit 

Soilik dakit asko pentsatu ezkero

Dena zatzara jaurtitzen amaituko nuela

Minduko nauela

Baina hoberena izango da.

J.F

Negua, iluntasun sasoia

Iluntasun sasoia, negua
argitasun ongi etorriarena negua,
hotzak bizirik dirau
beroa lo dagoenean
negua.

Negua,
etxean egoteko unea
beheko suen inguruan istorioak kontatzekoa
amamaren pasadizoak entzutekoa
eta aititeren bazkal osteko kantak
aitite-amamen inguruan negua.

Batzutan amorrua
besteetan hori da gure oihua
bagiratu gabe erlojua
berriro dator negua.

Negua gure mamua,
eguraldiaren mendekua
haizearen soinua
heldu zaigu deabrua
negua.

Bizitzaren zikloa amaitu den abisua
edo eta hasiera ematen diogun ordua?
Negua.

BIKIA

BIKIA

Zaila da mundu honetan

zu bezalako beste pertsona bat egonda

izen bat edukitzea,

munduak ZURE ahotsa entzutea,

beti izango zara bestearen bikia.

Ez dakit bakarra izango naizen

edo berak berdina pentsatzen duen,

baina gorroto dut,

nire bizitza lehiaketa konstante,

amaiezin,

nekagarri bat bihurtu da,

non besteak baino ozenago hitz egin behar dudan

horrela agian,

egunen batean,

munduak nire ahotsa entzungo du.

Baina, sentitzen dut

lehiaketa honetan,

ez dela inoiz amaierarik egongo,

hildakoan ere bikia izango naizela,

hilobian ere bien izenak jarriko dituztela,

munduaren beste aldean egon arren,

bere bikia izango naizela

eta inork ez nauela pertsona bakar bat bezala gogoratuko.

NON EST SALUS NISI IN FUGA

Non est salus nisi in fuga

Agintari anker eta bihozgabeen atzaparretan

boteretsuen neurrigabeko anbizio berekoian

talde armatu basatiak

armen danbada nonahi.

Baliabide naturalen ustiapen neurrigabea

koltan meategien kontrola eta espoliazioa

multinazional  eta bezeroen desirak asetzea

herriaren sarraskia, ekosistemaren  suntsipena.

Aberastasunaren truke, indarkeria

heriotza, emakumeen bortxaketa,

haur-soldaduak,  gosetea,

gaixotasunak eta pobrezia.

Kongotik  Kamerunera, Kamerunetik Senegalera

Senegaletik Algeriara, Algeriatik Marokora.

Hamar urtez erromes, ihesean, dena galduta.

Atzean, heriotza; aurrean, itxaropena.

Gosez,  jende apalaren eskuzabaltasuna

ezer gutxi zeukan familia umilarena,

ogi puska ahora zeraman andre harena

ahotik atera eta niri luzatu zidanarena.

Lagunari eman nion auzoko baten telefonoa

hilez gero, aitari jakinarazteko jazotakoa.

Amak ez zukeen jakin behar gertatutakoa

ezin eramango baitzuen agurraren nahigabea.

Ceuta gertuan, beste ertzean

hesiak, alanbre arantzadunak mugaldean.

Flotagailuak eta hegalak olioz igurtzitako gorpuan

hil edo bizi igerian, Ceutarako bidean.

68, 5 milioi errefuxiatu munduan!

IZOTZAREN USAINA

IZOTZAREN USAINA

Izotzak suari

begiratu zion

zure soaren indarraz,

putz egin zion,

adats gorrixka deslaituz,

eta amore eman zuen erraz.

Beroa baino gehiago nahi zuen suak,

eta laztan berrien bila abiatu zen

ihintza eta elurrezko

urruneko begi hotzetara.

Haize beroa irten zen hotzaren bila,

besterik nahi ez zuenez

iparra aurkitzea baino.

Nire hegoa joan zen zure ipar bila,

besterik nahi ez nuenez

zu sentitzea baino.

Eta zure hotzak hartu ninduen

burutik oinetaraino.

Eta nik,

nik nahiago izan nuen zure izotza

beste edozein su epel baino.

Orain, suak oroitzen du

izotzaren usaina

nola laztanez erre zion azala.

Baina suak ezin zuen

inguruan geratu,

korapilatzen jarraitu,

eta orain

kea bakarrik gelditzen da.

Ez dago haizerik haize bila,

gelditu dira,

eta inor ez da konturatu.

Nire hegoak ez dakusa zure iparra,

aldendu dira,

eta inor ez da konturatu.

Izotza oroitzapen izatera kondenatuta dago,

eta horrela izan bedi luzaroan.

Ezin baitu suak izotza maitatu,

ertzak laztandu,

minik hartu gabe.

Ezin baitu hegoak iparra jarraitu,

esku artean hartu,

bidean galdu gabe.

Nire ametsak

NIRE AMETSAK

Gauzatxo bat eskatu behar dizut,

ez dakit zihur emango didazunik

baina saiatu beharko naiz 

denaalde batera ez uzteagatik.

Dakizunez oso hotza naiz

gau iluna bezala,

egunetan aldiz,

Eguzkia baino distiratsua naiz,

baina gehienetan oso bipolarra naiz,

hemen izaten dugun denbora bezala.

Eskatu nahi dizudana, zera da,

nire familiari osasuna ematea,

eta lagunei aldiz, zoriontasuna, 

nik ez dut asko nahi,

etorkizun on bat izatea besterik ez.

Badakit gehiegi eskatzen ari naizela,

baina eskatu dizudan gauzetatik, 

bi betetzen badizkidazu,

asko poztuko nintzateke,

haiek osasuntsu eta zoriontsu izatea da,

nire ametsik handiena.

Gainera, ez naiz pertsona txar bat,

bihotz onekoa baizik, ez gehienak bezala,

nahiz eta ikasketetan alferra izan,

asko ahalegintzen naiz gainditzeko,

baina askotan, 

gehiegi kostatzen zait aurrera egitea.

Nire bizitzaz ez naiz bat ere kexatzen,

oraindik familiakoek ondo daude,

eta behar ditudan lagunak,

 nire ondoan jarraitzen dute,

onerako eta txarrerako,

nahiz eta batzuetan oso jasangaitza bihurtu.

Ikusten duzunez,

nire ametsak nahiz eta asko izan,

ez dira ezinezkoak,

baina badakit, azkenean, 

tragedia asko gertatuko direla,

eta gure bizitzari dagokionez

oso giro handiak emango ditugula,

baina gure ordua heldu baino lehen,

ondo dakit,

bizitza topean aprobetxatuko dudala.

NON DAGO IRTEERAKO ATEA?

Non dago irteerako atea?

Haizearengatik bizarra deslai,

eta bihotza ere bai

izotzak zuritutako bazterretan zehar.

Badator hotza 

eta airean zintzilik geratzen da mundua

haizeak izoztuta bezala.

Zerua azul dago hodeirik ez dagoenez,

baina etorriko dira hodeiak astiro kuku egitera,

gu agurtzera,

eta guztia zuri bihurtuko dute berriz,

eta goizeko isiltasunak,

lasaitasuna sentiarazi beharrean,

ospitaleko itxarongelek bezala,

goragalea piztuko diote.

Bazterrak zuri,

zerua azul,

eta sudurra gorri dauka

goizeko haizeak erre diolako laztan maltzurrez

eta eskuak more, hotzaren hotzez,

zulatutako eskularruen azpian.

Zulatutako eskularruen azpian

eskuak more, hotzaren hotzez,

eta sudurra gorri dauka,

eta bere kolore ilunez

eta usain mikatzez

zuritasun urdin

urdintasun zuri honetan zulo,

zulo beltz bat,

zulatutako zulo bat

besterik ez da bera.

Higuinez begiratzen dio aurreko pareta zuritik gizon dotore batek

usteldutako zerbait

(Norbait? Auskalo)

ikusi izan balu bezala

eta bertatik segituan ospa egiteko esan dio.

"Ez dakit zelan."

erantzun dio serio gizon dotoreari,

hori baita egia hutsa.

Inoiz gutxitan jakiten du ezer,

inoiz gutxitan sentitzen du ezer
hotzaz besterik.

Beste eskaleren batek agurtzen duenean,

poliziak egurtzen duenean,

hortxe sentitzen du zerbait

(Norbait? Auskalo).

Beste egunetan 

zuloa baino ez da.
Zulo bat

bero-eske

garrasi mutuz.

Eskuak hatsez berotzen saiatu da,

baina hotz jarraitzen dute.

Instant batez

amaren besoetan egon nahiko luke,

eta sutondoan

egurrak erretzean egiten due soinua entzun,

eta ama ikusi

galtzerdi zaharren zuloak josten,

eta jos diezazkiola eskularruak,

eta bero diezazkiola eskuak

bere suak.

Baina haizeak sua itzali du,

eta non geratzen dira amaren besoak

infernu izoztu honetan?

Dardarak ez dio kasik arnasa hartzen uzten,

baina aurreko horma zuriek

entzungo dituztelakoan bere miseriak

zezelka diotso ezerezari:

"Non dago irteerako atea?"